นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
ผู้เข้าชมรวม
2,643
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
2.64K
หมวด : แฟนฟิคอื่นๆ
อัปเดตล่าสุด : 20 พ.ย. 52 / 20:03 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
“ฮึ... พี่ฮยอนริๆ ใ่ไหม ฮือ ผมไม่ไ้ฝันไปใ่ไหม ?” ผมมอเ้าไปในนัย์า ที่ผมุ้นเย
“พี่ลับมาแล้ว แทมิน.....” นรหน้าผม ึร่าบาอผมเ้าไปอ
อ... ที่ผมุ้นเย
อ....ที่ผมไม่เยลืม
อ...ที่แสนอบอุ่น
อ....ที่ผมะมีลอไป........
“พี่รู้ไหม ฮึ ผมิถึพี่ มาแ่ไหน ฮือ ....” ผมอพี่ฮยอนให้แน่นึ้น
“รู้สิ ...... พี่อโทษ นะ ...... พี่มันไม่ีเอแหละ... แทมิน.... ะไม่ยโทษให้นเลวๆอย่าพี่หรอ…..”
“พี่ฮยอน อย่าพูแบบนั้นอีนะรับ... ผมไม่เยโรธพี่เลย สันิ .... ฮึ ... ผม ิถึพี่ ... ฮือ”
“พี่มาแล้วไ ... เลิ้อแ ไ้แล้ว .... พี่็ิถึแทมิน เป็นบ้าเลย !” พี่ฮยอนพูหลาหยิแ้มผม
“ฮ่า ๆ ผมเ็บนะ ~” แทมินทำหน้า มุ่ย
“ไปไ้แล้ว เย็นแล้วนะ .... เ้าัวเล็อพี่ ทานอะไรหรือยั เนี่ย” พี่ฮยอนพูพลา่วยผมถืออ ่อนะูมือผม
“หิวแล้ว ๆ ไปทาน้าวที่ บ้านผมนะ ๆๆ ....ไม่มีใรอยู่บ้าน ผม้อรีบลับ”
“ไ้ ... แ่แทมิน ้อเป็นนทำนะ”
“ไ้เลย ผมฝีมือีึ้นนะ ะบอให้ ฮ่าๆ”
“ไป ๆ ลับบ้านันเถอะ !!!”
ผมับพี่ฮยอนเินูมือันมาถึป้ายรถเมย์ ...... สิ่ที่หายไปนาน .... ไ้ห้วนลับึ้นมาแล้ว ..... ผมมีวามสุั
.บ้านแทมิน
“ามสบายเลย พี่ฮยอน .... เียวแทมินไปทำับ้าว ่อนนะ ^^” ผมพูเสร็พลาวิ่ไปในห้อรัว
ปล่อยให้ ฮยอนเินสำรวบ้าน ทุๆอย่าเหมือนเิมไม่เยเปลี่ยน ในห้อรับแ อบ้านแทมิน เ็มไป้วยรูปรอบรัว แ่ฮยอน็้อใับ รูปอเ้าับแทมิน ั้แ่อนที่เ้าบัน นถึรูปสุท้ายที่เยถ่าย้วยัน ฮยอน ยิ้มให้ับรูปนั้น แ่เสียมือถือัเอาสะ่อนทำให้ฮยอนหยุสนใรูป และรับโทรศัพท์ .........
“ฮัลโหล รับ”
ผมทำับ้าว เสร็แล้ว ไปเรีย พี่ฮยอนีว่า ...... ผมเินหาพี่ฮยอนทั่วๆบ้าน ่อนะไ้ยินเสียาห้อรับแ แ่ประโยที่พี่ฮยอนพู ทำให้ผม้อหยุะั ....
“ไม่้อรอผมนะรับ ... ทานไป่อนเลย ...ผมะรีบลับนะ .... รันะรับ”
รันะรับ.....
รันะรับ.....
รันะรับ.....
รันะรับ....
หัวใอผมเหมือนโนมีที่แหลม ม รีไปที่ลาหัวใ ทำไมผม้อเสียใมานานี้ เรามันโ่เอ ิว่าพี่เ้าหายไปนานแล้วะไม่ลืมเราหรอ มันเป็นเรื่อโห !! เพราะพี่ฮยอน เ้ามีนที่ใ่ อยู่แล้ว ..... ผมรีบหันหลัเินารนั้นแ่ ว่า เท้าผมันไปเะู้ทำให้ แ้วน้ำลมาแเ็มพื้น และมัน็ บาเท้าผม ...
“โอ๊ยย !!!!” ผมร้อออมา เพราะเศษแ้วมันบาเท้าผม และอนนี้เลือ็ไหลเ็มเท้าผมไปหม
“แทมิน เป็นอะไรไป!!!!” พี่ฮยอนไ้ยินเสียึรีบวิ่ มาูผม
“ไม่เป็นอะไรหรอ ฮะ .... แผลแ่นี้ไม่เ็บหรอ .....” ผมพูพลาพยุัวเอึ้น แ่ว่า เพราะผมเ็บมาเลย ลุไม่ึ้น
“ไม่เป็นอะไรไ้ไ ... ู สิ เลือไหลเ็มเลย” พี่ฮยอนพูพลาอุ้มผมไปที่โฟา ห้อนั่เล่น
“อยู่รนี้นะ ..เียวพี่ไปเอายา่อน...” พี่ฮยอนเินไปสัพั ็ลับมาพร้อมับล่อยาล่อนึ พี่ฮยอนนั่ล้า ๆผม พลาับเท้าผมอย่า ทะนุทะนอม
“อ๊ะ..!” ผมร้อ ออมาเพราะ ยาแถูทารบริเวแผลอผม
“เ็บหรอ ?” พี่ฮยอน หันมามอหน้าผม
ใบหน้าเรียวมอพี่ฮยอน.....
ผมอมออยู่นาน แ่็้อหลบหน้า เพราะพี่ฮยอนันเยหน้าึ้นมามอผมสะั้น ...
“เสร็แล้ว .. อย่าเินละ เ็บไม่รู้้วย” พี่ฮยอนพูพลาเินหายไป
ผมรู้สึมีวามสุั แ่ีใไป็เท่านั้น เพราะนที่ใ่สำหรับพี่ฮยอนไม่ใ่ผม สะหน่อย .. เหอออ อยาถอนหายใั ๆั ....
“่อย ๆนั่ละ” พี่ฮยอนพูพลาพยุผมให้นั่ล
“โห..แทมิน ทำหน้าิน ั ... ะอร่อยไหมเนี่ย ฮ่า ๆ” พี่ฮยอนพูพลานั่ร้ามับผม
“ไม่อร่อย หรอ ฮะ ...” ผมพูพลา้มหน้าล เี่ย้าวเล่น
“ทำไม พูอย่านั้นละ ... อะไรที่แทมินทำ สำหรับพี่ อร่อยทุอย่าเลย” พี่ฮยอนยิ้มให้ผม ่อนะ้มลัับ้าวิน
“พี่ฮยอน... ลับมานานแล้วหรอ?” ผมไม่อยาให้บรรยาาศมันน่าเบื่อเลยลอถามพี่ฮยอนเล่นๆ
“พึ่มาเมื่อืนเอ .. ทำไมหรอ? ….. ยัไพี่็อโทษแทมิน้วยนะ ที่หายไปั้นาน และไม่ิ่อมาเลย..” เสียอพี่ฮยอนแผ่วล
“ป่าวรับ .. ไม่เป็นไรหรอฮะ ... ผมิถึพี่มาเลยละ” ผมพูพลา้มหน้า รู้สึเหมือนมีอะไรลออยู่ที่า ร้อไห้ ทำไมแทมิน ? ทำไมเรา้อร้อไห้้วยละ ? ไม่ไ้โรธ พี่เ้าสันิ ? แ่ยิ่ิถึำที่พี่เ้าพูในห้อนั่เล่น มัน เ็บปว เหลือเิน ...
“แทมิน ... พี่..” พี่ฮยอนทำหน้าๆเล็น้อย
“พี่ฮยอนทาน้าวเถอะฮะ .. เปลี่ยนเรื่อุยันีว่า ...” ผมพูพลาเอามือปาน้ำาเล็น้อย แู่เหมือนพี่ฮยอนะเห็น
“แทมิน ... ร้อไห้ ทำไม?” พี่ฮยอนลุึ้น่อนะเินมาหาผม
“ฮะ .. ป่าวสัหน่อย ...อะไรมันเ้าาไม่รู้” ผมเยหน้ามอพี่ฮยอน สายาอพี่ฮยอนมอลึมาในวาอผม
“แทมิน ! อย่ามาโหพี่นะ ....พี่รัแทมินมาั้นาน ทำไมพี่ะไม่รู้ นิสัยอเรา ละ” พี่ฮยอนนัุ่เ่ารหน้าผม ....
“ฮึ...ผม ... ิถึพี่ ...ฮือ ิถึริ ๆ ฮึ .. ิถึมา...” ผมร้อไห้ออมานไ้
“แทมิน ...พี่็ิถึแทมิน ิถึมา ..อยาโทรหาแทมิน อยาุยับแทมิน .... ทั้ใอพี่ มีแ่ แทมิน..” พี่ฮยอนอผม อ้อมอที่แสนอบอุ่น ผมรู้สึไ้ว่า ใบหน้าอพี่ฮยอนุอยู่ที่ออผม
“อย่าร้อไห้ นะ .... พี่ลับมาแล้ว .ะไม่ไปอีแล้ว...พี่ะลับมาอยู่ับแทมินไ” พี่ฮยอนพูพลาลูบผม อผมไปมา
“....” แ่พี่ฮยอนมีนที่ใ่อยู่แล้วไม่ใ่หรอฮะ ... พี่ะมาอยู่ับผมไ้ยัไ
“หยุร้อไห้ไ้แล้วนะ ...ูิ มูแเลย ฮ่า ๆ” พี่ฮยอนับใบหน้าอผม พลาเ็น้ำาให้ผม
“ฮะ...” ผมยิ้มให้พี่ฮยอน .... อยารู้ั นที่พี่ฮยอนบอ “รั” นั้นใรัน ผมวรถามีไหม ?
หลัาเราทาน้าวเสร็ พี่ฮยอนล้าานและทำทุอย่า ่อนะอุ้มผมมาที่ห้อและ วาผมลับเียอย่าเบามือ ่อนะหายไปในห้อน้ำ .... ผมมอไปที่หัวเียเห็น โทรศัพท์อพี่ฮยอน มีแสาวๆสว่าอยู่ ผมึัสินใ รับ ทันที ...
“สวัสี รับ” ผมพู ออไป
(นี้ ฮยอนหรือเปล่า ?) เสียอผู้หินนั้น เล็ และน่ารั
“เอ่อ... ไม่ใ่หรอฮะ”
(ออ ..แล้วนี้ใรเหรอ ้ะ ....)
“แทมิน รับ...”
(อ่อ น้อแทมิน นั้นเอ .... พี่ื่อ ินยอ นะ้ะ พี่สาวฮยอนเอ)
“รับ... ยินีที่ไ้รู้ัฮะ”
(อ่า.. ีใัไุ้ยับน้อสะใภ้ ฮ่า ๆ ... ว่าแ่ ฮยอนไปนอนบ้านแทมินเหรอ้ะ)
“รับ... พี่ฮยอนไม่ไ้บอ พี่ินยอหรอ ฮะ”
(บอสิ ... พี่อุส่าห์โทรไปเรียให้มาทาน้าวที่บ้าน แ่ับบอ ให้ทานไป่อน ะรีบลับ ... แ่พี่ว่าไม่ลับแล้วละ)
“ฮ่า ๆ” ทำไมรู้สึมีวามสุัเลยแหะ ผมีหน้าผาัวเอ สอสามที เพื่อเป็นารลโทษ ที่ิอะไรบ้าบออแ .... ทีแท้ พี่ฮยอน็แ่บอรั พี่สาว เท่านั้นเอ เรานี้บ้าริ แทมิน บ๊อ !
(ั้น ฝาบอฮยอน้วยนะ ....ว่า อย่าทำอะไรแทมิน น้อรัอพี่ ... แ่นี้นะ้า)
“ฮะ .. อนนี่สุรัอผม ฮ่าๆ”
(้ะ)
ู๊ ู๊ ู๊ ……….
แทมินวาโทรศัพท์ไว้ที่เิม่อนะมาเปิ โทรทัศน์ูละรเรื่อโปรู ... สัพัฮยอนเินออมาาห้อน้ำอยู่ในุนอน เสื้อยื าเบ๊อเอร์ลายเป็น้อยน่ารั พี่ฮยอนนั่ล้าๆเีย่อนะเอาหัวพิหมอน ผมที่นอนอยู่้า ำลัอินับละร พระเอโนยิาย ูสิ นาเอร้อไห้ให่เลย ผมเลยร้อไห้ามบ้า เสียสะอื้นอผมทำให้ น้า ๆอย่าพี่ฮยอนไ้ยิน ้อหันมามอผม ......
“แทมิน....ร้อไห้ทำไมรับ....”พี่ฮยอนึผมให้เ้าไปอยู่ในอ้อมแน
“ฮึ.. สสารนาเอ ฮือๆ” ผมร้อไห้หนัว่าเิมพี่ฮยอนเลยระับอให้แน่นึ้น
“ฮ่า ๆๆ แทมิน อินับละรไปแล้วนะรับ .. อย่าร้อนะ ..”
“รับ....” ผมหยุร้อไห้่อนะพยายามออาอ้อมแนพี่ฮยอน แ่ว่า พี่ฮยอนับอผมเอาไว้แบบนั้น
“แทมิน ... สวยั....”พี่ฮยอนระิบ้าหู อผม ทำให้ผม้อเยหน้าึ้นไป และเป็นัหวะที่พี่ฮยอน ้มหน้าลมาพอี ทำให้ริมฝีปาอเรา อยู่ไม่ไลัน
“......” และบรรยาาศอยู่ในวามเียบ มีแ่เสียโทรทัศน์ที่ั อยู่เรื่อยๆ
หัวใอผม เ้นัึ้น อาะทำให้พี่ฮยอนไ้ยิน็ไ้ ...
เพราะอนนี้ พี่ฮยอน ่อย ๆ นำริมฝีปามาประบับริมฝีปาอันหวานมันสอผม
ูบที่เรียว่า รั ...
ูบที่แสนหวาน ..
ูบที่โรแมนิ ...
ูบที่ะมีันและันลอไป ...
THE END**
ผลงานอื่นๆ ของ GuZz ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ GuZz
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น